ZONDAG OM 20.45
Kijk eens op de website: http://cultuur.canvas.be/category/goudvis/goudvis-deze-week/
1. Wim Delvoye
2. Sidi Larbi Cherkaoui
3. Hans Op de Beeck
4. Ann Veronica Janssens
5. Koen van den Broek
6. François Schuiten
7. Stéphane Beel
8. Dirk Braeckman
27 september 2011
Clement Peerens in de Kuub
PeX, of voluit Clement Peerens Explosition, zijn Clement Peerens, Sylvain Aertbeliën en Dave Depeuter. Dit Antwerps Spinal-Tap trio komt eindelijk naar de Kuub. Clement Peerens, de Antwerpse popkenner uit het Leugenpaleis, is het alter ego van Hugo Matthysen. De tv- en radiofiguur zijn inmiddels verleden tijd, maar als zanger en gitarist bij CPeX is Clement Peerens meer dan ooit 'alive and kicking'! Alraait?
vrijdag 30 september om 20.15 uur in de Kuub
tickets: 19 euro // 17 / 16 / 14 euro
vrijdag 30 september om 20.15 uur in de Kuub
tickets: 19 euro // 17 / 16 / 14 euro
Yto Barrada
Riffs is de eerste solotentoonstelling van Yto Barrada in België, een kunstenares wiens foto's, films en sculpturen voortkomen uit de bijzondere context van haar thuisstad Tangiers, Marokko. Tangiers ligt aan de Straat van Gibraltar dat in 1991 door de Schengenakkoorden getransformeerd werd tot een 'doodlopende straat'.
"Ik ben altijd alert voor hetgeen onder het oppervlak van sociaal gedrag ligt." Zegt Yto Barrada in een interview met Negar Azimi (catalogus Riffs). "Ik ben een verwoed lezer van Swift. In het openbaar accepteren de onderdrukten hun overheersing maar ze stellen die altijd in vraag achter de schermen. Subversieve tactieken, strategieën en vormen van sabotage gebruikt door armen - dat is wat me het meest interesseert."
De titel van de tentoonstelling, Riffs, refereert tegelijkertijd naar de muzikale term en naar de keuze om verschillende series en media door elkaar te gebruiken, maar ook naar het noordelijk gelegen Rif gebergte, waar een historische revolte plaatsvond in 1921 en naar de cinematheek Rif in Tangiers die geleid wordt door Barrada en die in de tentoonstelling een programma zal voorstellen.
Yto Barrada werd geselecteerd als Deutsche Bank's ‘Artist of the Year 2011'. De prijs biedt geen financiële tegemoetkoming maar is een onderdeel van Deutsche Bank's engagement voor hedendaagse kunst. Het programma omvat een solo tentoonstelling in het Deutsche Guggenheim in Berlijn, die vervolgens verder reist naar WIELS; een catalogus, aankoop van werken voor de verzameling Deutsche Guggenheim.
Daniel Buren | Le Décor et son Double
Voor de tentoonstelling 'Chambres dAmis' in 1986 bracht de Franse kunstenaar Daniel Buren zijn kenmerkende strepenmotief aan in de gastenkamer van kunstverzamelaars Annick en Anton Herbert. Een kopie van de kamer installeerde hij toen in het museum. Deze publieke helft van 'Le Décor et son Double' wordt nu voor het eerst opnieuw gepresenteerd én opgenomen in de collectie van S.M.A.K.
Terwijl de Herberts Burens interventie in hun gastenkamer bewaarden, ging de publieke kopie verloren. Vandaag, 25 jaar na Chambres dAmis, kan S.M.A.K. dankzij de steun van de Vlaamse Gemeenschap en de Stad Gent de publieke helft van dit belangrijke sleutelwerk opnieuw reconstrueren en toevoegen aan zijn collectie.
De inhoudelijke samenwerking rond Le Décor et son Double geldt als voorbeeld van hoe S.M.A.K. de expertise en unieke betrokkenheid van privéverzamelaars in zijn werking wil integreren. Daarnaast benadrukt dit project ook de interactie tussen hedendaagse kunst en de openbare ruimte. Een traditie die volgend jaar zal worden verder gezet tijdens TRACK, een grootschalige tentoonstelling in de Gentse binnen- en buitenstad, met dertig internationale kunstenaars.
Publicatie
De reconstructie van Le Décor et son Double in S.M.A.K. wordt vergezeld van een publicatie en een tentoonstelling, met een leeszaal en videos van ondermeer Jef Cornelis, Gilles Coudert en Sébastien Pluot.
Bezoek privaat gedeelte
Nu S.M.A.K. de kopie presenteert, krijgt de bezoeker tegelijk de kans om ook het origineel van Le Décor et son Double opnieuw te bezichtigen. Van november 2011 tot en met augustus 2012 vindt elke 2de zaterdag (*) van de maand , telkens van 15:00 tot en met 17:30, een geleid bezoek plaats. In de Gentse Ekkergem-wijk loodst een gidst de bezoeker naar de gastenkamer in de privé-woning van Annick en Anton Herbert. De aansluitende wandeling brengt de bezoeker naar S.M.A.K. waarbij de gids in de tentoonstelling zelf verdere ondertiteling verschaft bij werk en leven van Buren.
Praktisch
- Het gegidst bezoek is inbegrepen in het toegangsticket voor de tentoonstelling in S.M.A.K.
- Gezien het beperkt aantal plaatsen (maximum 15 deelnemers) is reservering verplicht via BOEKjeBEZOEK: boekjebezoek@gent.be T + 32 (0)9 267 14 66.
- Het gecombineerd bezoek aan privé-woning en tentoonstelling neemt ongeveer 2.5 uur in beslag, inclusief de wandeling van Ekkergem-wijk naar S.M.A.K.
- Voor meer info geven de baliemedewerkers van S.M.A.K je graag verdere info.
(*)
2011: 12.11, 10.12
2012: 14.01, 11.02, 10.03, 14.04, 12.05, 09.06, 14.07 en 11.08
Soirée Retro - Diamantmuseum
Op 29 september 2011 tussen 20 en 24.00 uur verwachten Chris Campers en ik jullie in het
Diamantmuseum in Antwerpen. Tijdens de Soirée Retro kan je het museum in een retrojasje
verkennen en je laten meevoeren door de sfeer van de gedurfde Golden Sixties.
De door popart geïnspireerde jongerenexpo 'Pop-up' toont de visie van jongeren op
diamant en de oerkracht waarmee diamant naar het aardoppervlak komt. Ook de discussie
tussen kunst en commercie komt duidelijk aan bod.
Tijdens de Soirée Retro laat je je inspireren door de popartstijl om een tote-bag met
eigen kleurrijk oeuvre te pimpen tijdens een workshop zeefdrukken. Of je kruipt zelf in
de huid van een 'levend' kunstwerk en laat je in de meeste felle kleuren beschilderen.
Een dj zorgt voor de aangepaste laidback sfeer en muziek.
Waarom doen we dit? In samenwerking met de Bio Lemonade van Oxfam Fairtrade is er een
gratis fotoshoot. Soirée Retro loopt ook in samenwerking met Piazza dell'Arte, en die
zullen zorgen voor grafische workshops en zeefdruklessen. Dit is van belang voor het vak
Grafische kunsten, welk jullie krijgen in het tweede semester. Dit is een verplichte
activiteit voor alle PO-studenten.
Prijzen & Openingsuren:
Soirée Retro loopt gratis op donderdagavond 29 september 2011, in het Diamantmuseum,
tussen 20 en 24 uur. Je geraakt daar met het openbaar vervoer. Het adres is Koningin
Astridplein 19-23, 2018 Antwerpen. Dat is hetzelfde plein waar we elkaar woensdagochtend
troffen.
Diamantmuseum in Antwerpen. Tijdens de Soirée Retro kan je het museum in een retrojasje
verkennen en je laten meevoeren door de sfeer van de gedurfde Golden Sixties.
De door popart geïnspireerde jongerenexpo 'Pop-up' toont de visie van jongeren op
diamant en de oerkracht waarmee diamant naar het aardoppervlak komt. Ook de discussie
tussen kunst en commercie komt duidelijk aan bod.
Tijdens de Soirée Retro laat je je inspireren door de popartstijl om een tote-bag met
eigen kleurrijk oeuvre te pimpen tijdens een workshop zeefdrukken. Of je kruipt zelf in
de huid van een 'levend' kunstwerk en laat je in de meeste felle kleuren beschilderen.
Een dj zorgt voor de aangepaste laidback sfeer en muziek.
Waarom doen we dit? In samenwerking met de Bio Lemonade van Oxfam Fairtrade is er een
gratis fotoshoot. Soirée Retro loopt ook in samenwerking met Piazza dell'Arte, en die
zullen zorgen voor grafische workshops en zeefdruklessen. Dit is van belang voor het vak
Grafische kunsten, welk jullie krijgen in het tweede semester. Dit is een verplichte
activiteit voor alle PO-studenten.
Prijzen & Openingsuren:
Soirée Retro loopt gratis op donderdagavond 29 september 2011, in het Diamantmuseum,
tussen 20 en 24 uur. Je geraakt daar met het openbaar vervoer. Het adres is Koningin
Astridplein 19-23, 2018 Antwerpen. Dat is hetzelfde plein waar we elkaar woensdagochtend
troffen.
23 september 2011
18 september 2011
Chris Campers
Onze docent PO Chris Campers stelt haar werk tentoon tijdens Kunstroute KempARt 2011.
Meer info vind je opkempart.be.
Meer info vind je opkempart.be.
MARTIN DOUVEN - LEOPOLDSBURG - JEF GEYS
09 sep 2011 - 31 dec 2011 in het M HKA
Martin Douven (1898-1973), een selfmadeschilder uit Leopoldsburg, begon in 1928 met de verkoop van eigen schilderijtjes. Later leidde hij zijn kinderen en anderen op in het schilderen aan de lopende band. Na de oorlog groeide zijn onderneming uit tot een schilderijen- én lijstenfabriek met tweehonderd werknemers en een wereldwijde export.
Als jongen zat Jef Geys op school met een zoon van Douven, en zo kreeg hij de kans om de fabriek te zien werken. Eind jaren vijftig, toen hij al kunstenaar en leraar was, kreeg hij via zijn schoonvader toevallig een schilderijtje van Douvens werkplaats in handen. Dit doek (een meertje en twee zwaantjes) werd het uitgangspunt van onderzoek naar krachtlijnen in schilderijen: wat maakt een beeld 'aantrekkelijk', en voor wie en hoe?
Zo ontstond een reeks zwarte schilderijen waarop Geys de zwaartepunten geometrisch markeerde.
Hier begon ook zijn onderzoek naar allerlei aspecten van het schilderen zelf: drager, materiaal, helpersn handtekening...
Dit alles vormt, uitgaande van Martin Douven, het onderwerp van deze tentoonstelling.
M HKA
Leuvenstraat 32 2000 Antwerpen
Contact en reservaties ++ 32 3 260 99 99
Martin Douven (1898-1973), een selfmadeschilder uit Leopoldsburg, begon in 1928 met de verkoop van eigen schilderijtjes. Later leidde hij zijn kinderen en anderen op in het schilderen aan de lopende band. Na de oorlog groeide zijn onderneming uit tot een schilderijen- én lijstenfabriek met tweehonderd werknemers en een wereldwijde export.
Als jongen zat Jef Geys op school met een zoon van Douven, en zo kreeg hij de kans om de fabriek te zien werken. Eind jaren vijftig, toen hij al kunstenaar en leraar was, kreeg hij via zijn schoonvader toevallig een schilderijtje van Douvens werkplaats in handen. Dit doek (een meertje en twee zwaantjes) werd het uitgangspunt van onderzoek naar krachtlijnen in schilderijen: wat maakt een beeld 'aantrekkelijk', en voor wie en hoe?
Zo ontstond een reeks zwarte schilderijen waarop Geys de zwaartepunten geometrisch markeerde.
Hier begon ook zijn onderzoek naar allerlei aspecten van het schilderen zelf: drager, materiaal, helpersn handtekening...
Dit alles vormt, uitgaande van Martin Douven, het onderwerp van deze tentoonstelling.
M HKA
Leuvenstraat 32 2000 Antwerpen
Contact en reservaties ++ 32 3 260 99 99
13 september 2011
Pop Art-icoon Richard Hamilton (82) overleden
De Britse kunstenaar Richard Hamilton, mogelijks de meest invloedrijke Britse kunstenaar van de 20ste eeuw, is vanochtend na een korte ziekte overleden. De in Londen geboren Hamilton, de "vader" van de Pop Art, werd 89. Het belangrijkste thema in zijn werk was erotiek, reclame en het leven van de mens-consument in een moderne, overgemediatiseerde samenleving. In een van zijn laatste - politiek getinte - werken, 'Shock and Awe' (2007-2008), haalde hij Tony Blair nog door de mangel, door de toenmalige Britse premier af te beelden met een cowboyshirt, pistolen en holsters.
Met zijn iconisch werk 'What is that makes today's homes so different, so appealing? ', een collage met onder andere een bodybuilder en een blikje ham, maakte hij in 1956 reeds de weg vrij voor de Pop Art.
Hamilton was, in samenwerking met Peter Blake, ook zeer bekend door zijn werken over de rock- en popgoden van de jaren '60 en '70. Zo toont zijn hyperrealistisch portret 'Swingeing London' Rolling Stone Mick Jagger op de achterbank van een politiewagen, met zijn arm voor zijn gezicht om de foto's van de paparazzi te ontwijken. Hamilton ontwierp ook de hoes van de beroemde Beatles-elpee The White Album.
De collage 'Just what is...' maakte deel uit van de baanbrekende tentoonstelling This Is Tomorrow, door het door Hamilton gestichte kunstenaarscollectief The Independent Group. In zijn essay 'For the finest art try pop' (1961) beweerde Richard Hamilton, dat de kunstenaar in het stadsleven van de twintigste eeuw niets anders kon zijn dan een consument van de massacultuur en daar ook vaak aan bijdroeg.
Over zijn band met de popcultuur zei Hamilton ooit: "Hoewel ik geïnteresseerd was in het fenomeen pop, heb ik mezelf nooit met die term geassocieerd, die ik gebruikte om Elvis Presley en tamelijk banale Amerikaanse beelden van ijshoorntjes of hamburgers te beschrijven".
Bron: Pop Art-icoon Richard Hamilton (82) overleden - Kunst & Literatuur - De Morgen
9 september 2011
Barry Camps en Patricia Ghijsens Ezcurdia
SOMEWHERE IN TIME
AN EXHIBITION BY PATRICIA GHIJSENS EZCURDIA AND BARRY CAMPS
OPENING 24-09-2011 AT 20.00H
WITH SPECIAL GUEST:DJ FASTER PUSSY
EXPO UNTIL 09-10-2011
OPEN: SATURDAY-SUNDAY 14H-18H OR BY APPOINTMENT
ART SPACE LEGUIT
LEGUIT 23, B-2000 ANTWERPEN
WWW.ARTSPACELEGUIT.COM
'PINA' IS DANSSENSATIE VAN HET JAAR
'PINA', de 3D-dansfilm van Wim Wenders, is door het gerenommeerde Duitse tijdschrift Tanz uitgeroepen tot danssensatie van het jaar. Op dinsdag 27, woensdag 28 en donderdag 29 september om 20 uur kan je in Utopolis in Turnhout naar deze bejubelde film met choreografieën van Pina Bausch.
dinsdag 27, woensdag 28 en donderdag 29 september om 20 uur in Utopolis // meer info
1 september 2011
AI WEIWEI SPREEKT
Voor het eerst sinds zijn vrijlating en spreekverbod heeft de Chinese kunstenaar Ai Weiwei van zich laten horen. Aan het Amerikaanse tijdschrift Newsweek heeft hij zijn ongezouten mening gegeven over zijn gedwongen verblijfplaats Beijing.
Hij vergelijkt de Chinese hoofdstad met een nachtmerrie en een gevangenis waar de mensen met doffe ogen langzaam gek worden. Het ergste aan de stad vindt hij het gebrek aan vertrouwen door de falende justitie. Daardoor hebben de inwoners geen gevoel van verbondenheid met hun stad.
Ai Weiwei voelt zich duidelijk niet thuis in deze stad die hij als een geestesgesteldheid beschouwt. En die is voor hem niet positief: “Beijing is een nachtmerrie. Een constante nachtmerrie”
De tekst van het gesprek lees je hier:
Beijing is two cities. One is of power and of money. People don’t care who their neighbors are; they don’t trust you. The other city is one of desperation. I see people on public buses, and I see their eyes, and I see they hold no hope. They can’t even imagine that they’ll be able to buy a house. They come from very poor villages where they’ve never seen electricity or toilet paper.
Every year millions come to Beijing to build its bridges, roads, and houses. Each year they build a Beijing equal to the size of the city in 1949. They are Beijing’s slaves. They squat in illegal structures, which Beijing destroys as it keeps expanding. Who owns houses? Those who belong to the government, the coal bosses, the heads of big enterprises. They come to Beijing to give gifts—and the restaurants and karaoke parlors and saunas are very rich as a result.
Beijing tells foreigners that they can understand the city, that we have the same sort of buildings: the Bird’s Nest, the CCTV tower. Officials who wear a suit and tie like you say we are the same and we can do business. But they deny us basic rights. You will see migrants’ schools closed. You will see hospitals where they give patients stitches—and when they find the patients don’t have any money, they pull the stitches out. It’s a city of violence.
For a man imprisoned and conditionally released, neither neighbors nor strangers nor Beijing’s officials nor courts can be trusted., Chien-Chi Chang / Magnum Photos
The worst thing about Beijing is that you can never trust the judicial system. Without trust, you cannot identify anything; it’s like a sandstorm. You don’t see yourself as part of the city—there are no places that you relate to, that you love to go. No corner, no area touched by a certain kind of light. You have no memory of any material, texture, shape. Everything is constantly changing, according to somebody else’s will, somebody else’s power.
To properly design Beijing, you’d have to let the city have space for different interests, so that people can coexist, so that there is a full body to society. A city is a place that can offer maximum freedom. Otherwise it’s incomplete.
I feel sorry to say I have no favorite place in Beijing. I have no intention of going anywhere in the city. The places are so simple. You don’t want to look at a person walking past because you know exactly what’s on his mind. No curiosity. And no one will even argue with you.
None of my art represents Beijing. The Bird’s Nest—I never think about it. After the Olympics, the common folks don’t talk about it because the Olympics did not bring joy to the people.
There are positives to Beijing. People still give birth to babies. There are a few nice parks. Last week I walked in one, and a few people came up to me and gave me a thumbs up or patted me on the shoulder. Why do they have to do that in such a secretive way? No one is willing to speak out. What are they waiting for? They always tell me, “Weiwei, leave the nation, please.” Or “Live longer and watch them die.” Either leave, or be patient and watch how they die. I really don’t know what I’m going to do.
My ordeal made me understand that on this fabric, there are many hidden spots where they put people without identity. With no name, just a number. They don’t care where you go, what crime you committed. They see you or they don’t see you, it doesn’t make the slightest difference. There are thousands of spots like that. Only your family is crying out that you’re missing. But you can’t get answers from the street communities or officials, or even at the highest levels, the court or the police or the head of the nation. My wife has been writing these kinds of petitions every day, making phone calls to the police station every day. Where is my husband? Just tell me where my husband is. There is no paper, no information.
The strongest character of those spaces is that they’re completely cut off from your memory or anything you’re familiar with. You’re in total isolation. And you don’t know how long you’re going to be there, but you truly believe they can do anything to you. There’s no way to even question it. You’re not protected by anything. Why am I here? Your mind is very uncertain of time. You become like mad. It’s very hard for anyone. Even for people who have strong beliefs.
This city is not about other people or buildings or streets but about your mental structure. If we remember what Kafka writes about his Castle, we get a sense of it. Cities really are mental conditions. Beijing is a nightmare. A constant nightmare.
Hij vergelijkt de Chinese hoofdstad met een nachtmerrie en een gevangenis waar de mensen met doffe ogen langzaam gek worden. Het ergste aan de stad vindt hij het gebrek aan vertrouwen door de falende justitie. Daardoor hebben de inwoners geen gevoel van verbondenheid met hun stad.
Ai Weiwei voelt zich duidelijk niet thuis in deze stad die hij als een geestesgesteldheid beschouwt. En die is voor hem niet positief: “Beijing is een nachtmerrie. Een constante nachtmerrie”
De tekst van het gesprek lees je hier:
Beijing is two cities. One is of power and of money. People don’t care who their neighbors are; they don’t trust you. The other city is one of desperation. I see people on public buses, and I see their eyes, and I see they hold no hope. They can’t even imagine that they’ll be able to buy a house. They come from very poor villages where they’ve never seen electricity or toilet paper.
Every year millions come to Beijing to build its bridges, roads, and houses. Each year they build a Beijing equal to the size of the city in 1949. They are Beijing’s slaves. They squat in illegal structures, which Beijing destroys as it keeps expanding. Who owns houses? Those who belong to the government, the coal bosses, the heads of big enterprises. They come to Beijing to give gifts—and the restaurants and karaoke parlors and saunas are very rich as a result.
Beijing tells foreigners that they can understand the city, that we have the same sort of buildings: the Bird’s Nest, the CCTV tower. Officials who wear a suit and tie like you say we are the same and we can do business. But they deny us basic rights. You will see migrants’ schools closed. You will see hospitals where they give patients stitches—and when they find the patients don’t have any money, they pull the stitches out. It’s a city of violence.
For a man imprisoned and conditionally released, neither neighbors nor strangers nor Beijing’s officials nor courts can be trusted., Chien-Chi Chang / Magnum Photos
The worst thing about Beijing is that you can never trust the judicial system. Without trust, you cannot identify anything; it’s like a sandstorm. You don’t see yourself as part of the city—there are no places that you relate to, that you love to go. No corner, no area touched by a certain kind of light. You have no memory of any material, texture, shape. Everything is constantly changing, according to somebody else’s will, somebody else’s power.
To properly design Beijing, you’d have to let the city have space for different interests, so that people can coexist, so that there is a full body to society. A city is a place that can offer maximum freedom. Otherwise it’s incomplete.
I feel sorry to say I have no favorite place in Beijing. I have no intention of going anywhere in the city. The places are so simple. You don’t want to look at a person walking past because you know exactly what’s on his mind. No curiosity. And no one will even argue with you.
None of my art represents Beijing. The Bird’s Nest—I never think about it. After the Olympics, the common folks don’t talk about it because the Olympics did not bring joy to the people.
There are positives to Beijing. People still give birth to babies. There are a few nice parks. Last week I walked in one, and a few people came up to me and gave me a thumbs up or patted me on the shoulder. Why do they have to do that in such a secretive way? No one is willing to speak out. What are they waiting for? They always tell me, “Weiwei, leave the nation, please.” Or “Live longer and watch them die.” Either leave, or be patient and watch how they die. I really don’t know what I’m going to do.
My ordeal made me understand that on this fabric, there are many hidden spots where they put people without identity. With no name, just a number. They don’t care where you go, what crime you committed. They see you or they don’t see you, it doesn’t make the slightest difference. There are thousands of spots like that. Only your family is crying out that you’re missing. But you can’t get answers from the street communities or officials, or even at the highest levels, the court or the police or the head of the nation. My wife has been writing these kinds of petitions every day, making phone calls to the police station every day. Where is my husband? Just tell me where my husband is. There is no paper, no information.
The strongest character of those spaces is that they’re completely cut off from your memory or anything you’re familiar with. You’re in total isolation. And you don’t know how long you’re going to be there, but you truly believe they can do anything to you. There’s no way to even question it. You’re not protected by anything. Why am I here? Your mind is very uncertain of time. You become like mad. It’s very hard for anyone. Even for people who have strong beliefs.
This city is not about other people or buildings or streets but about your mental structure. If we remember what Kafka writes about his Castle, we get a sense of it. Cities really are mental conditions. Beijing is a nightmare. A constant nightmare.
Abonneren op:
Posts (Atom)