Het boek als republiek der dromen
Tijdens de Boekenbeurs schenkt een lezende medemens elke dag boeken weg. Vandaag: de acteur STEF AERTS rookt zich een weg door de wereldliteratuur.
1.Boek? 'Verzameld werk', Bruno Schulz
Aan? Sam Dillemans 'Op het conservatorium kreeg ik les esthetica van Kurt Van Eeghem. 'Hij heeft ons op een dag meegenomen naar het atelier van de kunstschilder Sam Dillemans. Dat bezoek heeft een grote indruk op me gemaakt. De man heeft een enorm dwingende manier van werken, je zou ze bijna neurotisch kunnen noemen. Zijn ruwe penseelstreken zijn wild op het doek aangebracht, maar zijn toch gruwelijk doordacht. Dezelfde neurotische duisterheid vind ik terug in de vertellingen van Bruno Schulz. De Poolse schrijver heeft vrij weinig geschreven, maar zijn bundel “De kaneelwinkels" en het kortverhaal “Republiek der dromen" zijn parels. De verhalen vertrekken vanuit het perspectief van een klein jongetje en baden in een zee van nostalgie zonder ooit klef te worden. Dillemans en Schulz lijken elkaar te vinden in dat duistere, erotische, archaïsche en neurotische.
2.Boek? 'Ik woonde in een leunstoel', Mance Post en Guus Kuijer
Aan? Gert Verhulst 'Dit prentenboek voor kinderen is een ode aan de ongebreidelde fantasie. Het lijkt me leuk het te geven aan iemand als Gert Verhulst, die met Studio 100 elk jaar zoveel voor kinderen maakt. “Ik woonde in een leunstoel, toont hoe mooi iets eenvoudigs kan zijn. Het gaat over een meisje dat in de leunstoel van haar ouders zit en het gevoel heeft dat ze daar woont. Ze overschouwt niet alleen haar huis, maar de hele wereld, en beleeft allerlei vreemde dingen. Het is een autobiografisch werk, want Mance Post beschrijft zichzelf als klein meisje. Ik wil niet meteen een waardeoordeel vellen over het werk van Studio 100, maar het lijkt me goed om, als we het even niet meer weten, te denken: er is niet altijd veel nodig. Eenvoudig kan ook. Want hoe sober “Ik woonde in een leunstoel" ook blijft, het neemt de lezer mee naar des te meer werelden.
3.Boek? 'Het jaar van de kreeft', Hugo Claus
Aan? Aan alle heimelijk verliefden 'Dit boek wil ik schenken aan alle mensen die ooit een onbereikbare liefde hebben gekend en zich jaren later niet meer konden herinneren waarom ze zo heimelijk verliefd waren op die persoon. Claus brengt op een ongelooflijk intelligente manier een lofzang op de geliefde. Hij bezingt haar door al haar lelijke kantjes tot in het detail te beschrijven. In plaats van een gruwelijk monster uit de taal te zien opstaan, begrijp je het standpunt van de verteller, want hoe smeriger en gruwelijker hij haar in het boek maakt, hoe verliefder je als lezer wordt.
door: Jonas Augustynen
bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=1Q3HSL4J
Tijdens de Boekenbeurs schenkt een lezende medemens elke dag boeken weg. Vandaag: de acteur STEF AERTS rookt zich een weg door de wereldliteratuur.
1.Boek? 'Verzameld werk', Bruno Schulz
Aan? Sam Dillemans 'Op het conservatorium kreeg ik les esthetica van Kurt Van Eeghem. 'Hij heeft ons op een dag meegenomen naar het atelier van de kunstschilder Sam Dillemans. Dat bezoek heeft een grote indruk op me gemaakt. De man heeft een enorm dwingende manier van werken, je zou ze bijna neurotisch kunnen noemen. Zijn ruwe penseelstreken zijn wild op het doek aangebracht, maar zijn toch gruwelijk doordacht. Dezelfde neurotische duisterheid vind ik terug in de vertellingen van Bruno Schulz. De Poolse schrijver heeft vrij weinig geschreven, maar zijn bundel “De kaneelwinkels" en het kortverhaal “Republiek der dromen" zijn parels. De verhalen vertrekken vanuit het perspectief van een klein jongetje en baden in een zee van nostalgie zonder ooit klef te worden. Dillemans en Schulz lijken elkaar te vinden in dat duistere, erotische, archaïsche en neurotische.
2.Boek? 'Ik woonde in een leunstoel', Mance Post en Guus Kuijer
Aan? Gert Verhulst 'Dit prentenboek voor kinderen is een ode aan de ongebreidelde fantasie. Het lijkt me leuk het te geven aan iemand als Gert Verhulst, die met Studio 100 elk jaar zoveel voor kinderen maakt. “Ik woonde in een leunstoel, toont hoe mooi iets eenvoudigs kan zijn. Het gaat over een meisje dat in de leunstoel van haar ouders zit en het gevoel heeft dat ze daar woont. Ze overschouwt niet alleen haar huis, maar de hele wereld, en beleeft allerlei vreemde dingen. Het is een autobiografisch werk, want Mance Post beschrijft zichzelf als klein meisje. Ik wil niet meteen een waardeoordeel vellen over het werk van Studio 100, maar het lijkt me goed om, als we het even niet meer weten, te denken: er is niet altijd veel nodig. Eenvoudig kan ook. Want hoe sober “Ik woonde in een leunstoel" ook blijft, het neemt de lezer mee naar des te meer werelden.
3.Boek? 'Het jaar van de kreeft', Hugo Claus
Aan? Aan alle heimelijk verliefden 'Dit boek wil ik schenken aan alle mensen die ooit een onbereikbare liefde hebben gekend en zich jaren later niet meer konden herinneren waarom ze zo heimelijk verliefd waren op die persoon. Claus brengt op een ongelooflijk intelligente manier een lofzang op de geliefde. Hij bezingt haar door al haar lelijke kantjes tot in het detail te beschrijven. In plaats van een gruwelijk monster uit de taal te zien opstaan, begrijp je het standpunt van de verteller, want hoe smeriger en gruwelijker hij haar in het boek maakt, hoe verliefder je als lezer wordt.
door: Jonas Augustynen
bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=1Q3HSL4J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten